خیمه ی عزا ، آسمان شهر را پوشانید و در حالی که هفده روز بیشتر از ورود دخت آفتاب به شهر عشق و ارادت نگذشته بود، غروبی غم انگیز به مردم روی آورد. در دهمین روز ربیع الثانی سال 201 هـ .ق، چشمان اشکبار آن بانوی غمدیده بر هم نهاده شد و برای همیشه از اندوه و مصیبت خلاصی یافت. حضرت فاطمه معصومه (س) غوغای حیات را در بیست و هشتمین پاییز زندگانی خود ترک نمود و با پرواز ملکوتی به آ سمان رهایی، کام جان علاقمندان لبریز از تلخی مصیبت شد.

موج عظیم شیعیان شیفته  از هر کوی و برزن به سوی شهر قم روانه گردید تا پیکر پاک بانوی خاندان عصمت را تشییع کنند. غبار غم این ماتم ، کاخ ماموم را به لرزه در آورده بود.پیکر دخت آفتاب بر دستان عظمت بخش جمعیت قرار گرفت و امواج پر خروش عشق و اندیشه ، آن بدن مطهر را با خود به همراه می برد.سرشک غم از چشمان مردم جاری بودو نگاه همگان به سوی خراسان دوخته شده بود تا تسلیت این مصیبت جانسوز را به محضر امام هشتم (ع) تقدیم کنند.