حاج شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان می نویسد :

بدانکه شعبان ماه بسیار شریفی است و منسوب است به حضرت سید انبیاء (ع) و آن حضرت این ماه را روزه می داشت و وصل می کرد به ماه رمضان و می فرمود : شعبان ماه من است هر کس یک روز از ماه مرا روزه بدارد بهشت بر او واجب شود و … »

امام زین العالدین فرمود : « سوگند یا می کنم که از پدرم حسین بن علی (ع) شنیدم که می فرمود شنیدم از امیر المومنین (ع) هر که روزه دارد شعبان را برای محبت پیغمبر خدا (ص) و تقرب بسوی خدا خدا او را دوست دارد و نزدیک گرداند او را به کرامت خود در روز قیامت و بهشت را برای او واجب گرداند .»

اولیا خدا و علماء بزرگ این ماه را بسیار مفید و مناسب جهت سریع رسیدن به کمالات روحی دانسته اند خصوصاً در شب و روز نیمه شعبان که بسیاری از کمالات روحی که در دنیا برای انسان ممکن است می تواند طی نماید ، و به قول بعضی از بزرگان تمام آنها را می توان در نیمه شعبان طی نمود . پس بر ماست که این ماه را غنیمت شماریم و با استغفار و توجه به درگاه خدای مهربان روز به روز پله های ترقیات روحی را پیموده و در نیمه شعبان به مقصد برسیم تا هنگام رسیدن ماه مبارک رمضان که ماه ضیافت و میهمانی خداست دیگر کار تمام شده باشد و ما واقعاً در سر سفره معنوی پروردگار که مولایمان امام زمان (عج) نیز آنجا تشریف دارند بنشینم و طعم نعمات این سفره را واقعاً بچشیم و شرایط و آداب میزبانی را بتوانیم کاملاً رعایت نمائیم چرا که در غیر این صورت یعنی پاک نشدن از صفات رذیله و نرسیدن به کمالات روحی ، چیزی از میهمانی بزرگ رمضان را درک نخواهیم کرد .