امام به هنگام حرکت از مدینه به سوی مکه این وصیت نامه را نوشت و با مهر خویش ممهور ساخته به برادرش محمد حنیفه تحویل داد .

بسم الله الزحمن الرحیم

این وصیت حسین بن علی  است به برادرش محمد حنیفه حسین گواهی می دهد به توحید و یگانگی خداوند و گواهی می دهد که برای خدا شریکی نیست و شهادت می دهد که محمد بنده و فرستاده اوست و آئین حق (اسلام ) را از سوی خدا آورده است و شهادت می دهد که بهشت و دوزخ حق است و روز جزا بدون شک به وقوع خواهد پیوست و خداوند همه انسان ها را در چنین روزی زنده خواهد نمود .

امام (ع) پس از ابراز عقیده خویش درباره توحید و نبوت و معاد اهداف بلند و حق طلبانه خود را از این سفر این چنین بیان می فرماید : و من نه از روی خودخواهی و یا برای خوش گذرانی و نه برای فساد و ستم گری از مدینه خارج می کردم بلکه هدف من از این سفر امر به معروف و نهی از منکر و خواسته ام از این حرکت اصلاح مفاسد امت و احیاء و زنده کردن سنت و قانون جدم رسول خدا (ص) و راه و رسم پدرم علی بن ابیطالب (ع) است . پس هر کس این حقیقت را از من بپذیرد راه خدا را پذیرفته است و هر کس رد کند من با صبر و استقامت راه خود را پیش خواهم گرفت تا خداوند در میان من و این افراد حکم کند که او بهترین حاکم است .

و برادر! این است وصیت من بر تو و توفیق از طرف خدا است ؛ و بر او توکل می کنم و برگشتم به سوی او است . در منزل «قصر بنی مقاتل » و در اواخر شب امام دستور داد جوانان مشک ها را پر از آب کردند و به سوی منزل بعدی حرکت نمودند به هنگامی که قافله در حرکت بود صدای امام (ع) به گوش رسید که کلمه استرجاع را مکرر بر زبان می راند : «اناالله و انا الیه راجعون والحمدلله رب العالمین ».

حضرت علی اکبر فرزند عزیزش که بسیار مورد علاقه پدر بود و از انگیزه این استرجاع سوال کرد : « یا ابتاه لم استرجعت» ؟

فرمود : در عالم خواب صدای هاتفی به گوشم رسید که گفت : « القوم یسیرون و الموت تسیریهم . »

این قافله در حرکتند مرگ است که این قافله را حرکت می دهد ، برای من معلوم گردید که سرنوشت، مرگ است .

حضرت علی اکبر (ع) عرضه داشت : « اوَلَسنا علی الحق ؟ مگر نه اینست که ما برحقیم ؟»

امام (ع) فرمود : بلی به خدا سوگند که ما بجز راه حق قدم بر نمی داریم .

علی اکبر عرضه داشت : اذا لا نبالی اََن نبمُوتَ محقّیِن . اگر بناست در راه حق بمیریم ترس از مرگ نداریم .

امام در این هنگام او را دعا فرمود : جزاک الله من وَلَدٍ … خداوند برای تو بهترین پاداش فرزندی را عنایت کند.

                                                                                                                        ( طبری ، ج 7 ، ص 306 ؛ کامل ابن اثیر ، ج 3 ، ص 282 . )