مرگ است گرچه آرزوی مومنان ولی                    جان باختن به پای امام زمان (عج) خوش است

سعی و صفا و مروه و طواف حریم حق                 در محضر ولی زمان و مکان خوش است

نقل از کتاب پرواز روح :

آیه الله حاج سید علی رضوی ساکن مشهد یکی از سادات با عظمت و دانشمندی بود که چند سال توفیق خدمتش را داشتیم . او مربی و استاد اخلاق و فوق العاده علاقه به حضرت ولیعصر روحی فداه داشت او سالها به یاد حضرت بقیه الله (ع) زنده بود جز به او چیز دیگری فکر نمی کرد و آنچنان انتظار ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا فداه را داشت که هر لحظه امیدوار بود به وسیله آن حضرت دنیا پر از عدل و داد شود .

او به عشق مولایش شعر می سرود و اشک می ریخت در فقه اسلامی مجتهد بود با متصوفه سخت مخالف بود او مکرر خدمت حضرت بقیه الله (ع) رسیده بود ولی بقدری کتوم بود که حتی برای من با همه صمیمیتی که با او داشتم آن قضایا را مشروح نقل نمی کرد او سالها با مرحوم آقا حاج شیخ حسنعلی اصفهانی معروف به نخودکی معاشر بود و در علوم غریبه از آن مرحوم زیاد استفاده می کرد مار زدگی ها و عقرب زدگی ها و … را با دعا و اذکاری و اورادی که از آن مرحوم یاد گرفته بود معالجه می کرد گاهی من به آن مرحوم می گفتم چرا بیشتر از این مسائل به نفع مردم استفاده نمی کنید در جواب می فرمود : « من که دامپزشک نیستم من باید روح خودم را معالجه کنم و سپس اگر توانستم امراض روحی مردم را علاج نمایم » .

واقع است با او بودم هیچگاه ناله های او را فراموش نمی کنم او در هر روز مکرر صورت به خاک می گذاشت می گفت : « یا حجه الله اگر من گدائی را بلد نیستم تو که آقایی را بلدی » آنچنان اشک می ریخت که وقتی صورت از خاک بر می داشت قسمتی از صورتش گل آلود شده بود .

یکی از دوستان می فرمود : من در وقت جان کندن آن مرحوم بالای سرش بودم ناگهان دیدم پرندگان پشت پنجره اتاقی که در بیمارستان بستری شده بودند سر و صدا و ناله عجیبی دارند من به داخل اتاق رفتم دیدم او با توجهاتی غیر قابل وصف به ائمه اطهار (ع) جان داد و از دنیا رفت و او را در کنار جد بزرگوارش حضرت علی بن موسی الرضا (ع ) دفن کردند .