مدرسه علميه الزهراء خرم بيد

گویند:

دهقانی مقداری گندم در دامن لباس پیرمرد فقیری ریخت . پیرمرد شادمان گوشه های دامن را گره زده و میرفت و در راه با پروردگار خود سخن می گفت :ای گشاینده گره های نا گشوده ،گره از گره های زندگی ما بگشای …

در همین حال ناگهان گره ای از گره هایش باز شدوگندمها به زمین ریخت .او با ناراحتی گفت:

من تو را کی گفتم ای یار عزیز

کاین گره بگشای و گندم را بریز ؟

آن گره را چون نیارستی گشود

این گره بگشودنت دیگر چه بود؟

ونشست تا گندمها را از زمین جمع کند که در کمال ناباوری دید ،دانه های گندم بر روی ظرفی از طلا ریخته است !

ندا آمد که :

تو مبین اندر درختی یا به چاه

تو مرا بین که منم مفتاح راه

مفتاح راه ،همراه لحظه لحظه هایتان باد.

السلام علیک یا صاحب الزمان

آسمان سرم از ظلم وبیداد زمانه بغض کرده وگریان است سیاهی ها وجهل روشناهیها را در چنگال زشت خویش زندانی کرده است.

وآرزوهای دخترکان شهرم در میان بغض وآه مادران وپدران تشییع می شوند وبه خاک سپرده می شوند

وآری نگاهها به آن افق های نا آشنا خیره

امید واژه ای نامانوس در میان مردمان

عروسان شهرم سیه پوش در اعضای دامادهای یک شبه

گل های شمعدانی مادربزرگ از سکوت ممتد لحظه ها پژمرده

ماهیان حوض بی رمق ودرحال جان دادن

مهتاب در مرگ خورشید گریان

آه پیر زن دهکده در کنج خانه گلی اش در اسارت شب های دراز زمستان یخ زده

گرده حقیقت از شلاق بی رحم کدخدا کبود وزخمی

آری آزادی در غارت هوس های خان بر باد رفته

ویوسف فروشی در میان برادران رونق گرفته

پروردگارا!شما خسته ورنجور

منجی و فریاد رسی باید !مردی از تبار خورسید و سپیده بر سئار اسب سفید

امید

مردی از غافله نور…چرا که جان جهان را سیاهی وظلمت فرا گرفته

واز جنسی از آب وآینه باید که سیاهی ها را شست وظلمت ها را زدود

ورایحه دل انگیز نرگس مست چشمانی جز چشمان یوسف زهرا ست که می تواند جان در کالبد جهان مرده امروز بدمد

پس آقایم امام زمان !مهدی جان به جان مادرت زهرا سلام الله علیها نقاب از چهره ماه خویش بردار که همه ما منتظریم وبرای آمدنت دعا می کنیم وقدوم مبارکت راکل فشان می سازیم.                           

اللهم عجل لولیک الفرج         مریم ترابی طلبه پایه سوم

السلام علیک یا صاحب الزمان

آسمان سرم از ظلم وبیداد زمانه بغض کرده وگریان است سیاهی ها وجهل روشناهیها را در چنگال زشت خویش زندانی کرده است.

وآرزوهای دخترکان شهرم در میان بغض وآه مادران وپدران تشییع می شوند وبه خاک سپرده می شوند

وآری نگاهها به آن افق های نا آشنا خیره

امید واژه ای نامانوس در میان مردمان

عروسان شهرم سیه پوش در اعضای دامادهای یک شبه

گل های شمعدانی مادربزرگ از سکوت ممتد لحظه ها پژمرده

ماهیان حوض بی رمق ودرحال جان دادن

مهتاب در مرگ خورشید گریان

آه پیر زن دهکده در کنج خانه گلی اش در اسارت شب های دراز زمستان یخ زده

گرده حقیقت از شلاق بی رحم کدخدا کبود وزخمی

آری آزادی در غارت هوس های خان بر باد رفته

ویوسف فروشی در میان برادران رونق گرفته

پروردگارا!شما خسته ورنجور

منجی و فریاد رسی باید !مردی از تبار خورسید و سپیده بر سئار اسب سفید

امید

مردی از غافله نور…چرا که جان جهان را سیاهی وظلمت فرا گرفته

واز جنسی از آب وآینه باید که سیاهی ها را شست وظلمت ها را زدود

ورایحه دل انگیز نرگس مست چشمانی جز چشمان یوسف زهرا ست که می تواند جان در کالبد جهان مرده امروز بدمد

پس آقایم امام زمان !مهدی جان به جان مادرت زهرا سلام الله علیها نقاب از چهره ماه خویش بردار که همه ما منتظریم وبرای آمدنت دعا می کنیم وقدوم مبارکت راکل فشان می سازیم.

اللهم عجل لولیک الفرج

           عشاق روی یار برایش دعا کنید !

                            در کوی انتظار برایش دعا کنید !

            دست نیاز سوی خدا جمله یک صدا

                                با حال انکسار برایش دعا کنید !

              گرد هوس حجاب شما و حضور اوست

                                  فارغ زهر غبار برایش دعا کنید !

               در حق او دعاست به هر گونه مستجاب

                                      پنهان و آشکار برایش دعا کنید !

                                                                       شعر از محمد قدسی

آهی پشت سرم هست که آرامشم نیست شاید سنگی که سبکسرانه پرتاب کردم میان درختان کبوتر بچه ای را گرسنه گذاشت . شاید بشقاب نیم خورده ای که نگذاشتم بر برف پشت پنجره گنجشکی را گرسنه گذاشت  . شاید بی هوا که را افتادم پای گربه ای زیر چرخ ماند نمی دانم .

اما آهی پشت سرم هست . ..

بهار چهره گل باغ و صحرا را گلستان می کند

                  دیدن مهدی (عج)هزاران درد ، درمان می کند

مدعی گوید که با یک گل نمی گردد بهار

                  من گلی دارم که عالم را گلستان می کند

                      گل من را بهاری بی خزان است

                      گل من مهدی صاحب زمان است

« پرسیدم از غمت تنها گریستی ، آنقدر بیصدا که انگار نیستی

                                   حرفی نمی زنی اما دلت پر است ، دلواپس که ای ؟ در فکر چیستی

انگار خسته ای ، در خود شکسته ای تا کی به انتظار باید بایستی ؟

                                  آن سوی آینه از مرد روبه رو پرسیدم ای رفیق ! اصلاً تو کیستی ؟

                اما تو باز هم جای جواب من آرام و بیصدا تنها گریستی ؟ »