همه می پرسند چیست در زمزمه ی مبهم آب ؟ چیست در همهمه ی دلکش برگ ؟

چیست در بازی آن ابر سپید  روی این آبی آرام بلند، که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال ؟

چیست در خلوت خاموش کبوترها ؟ چیست در کوشش بی حاصل موج ؟ چیست در خنده ی جام ؟ که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری ؟

من به این جمله نمی اندیشم .

من مناجات درختان هنگام سحر ، رقص عطر گل یخ را با باد ، نفس پاک شقایق را در سینه کوه ، صحبت چلچله ها رابا صبح ، نبض پاینده ی هستی ،                               

گردش رنگ و طراوت را در گونه ی گل ، همه را می شنوم می بینم ، من به این جمله نمی اندیشم .

به تو می اندیشم ای سراپا همه خوبی ، تک و تنها به تو می اندیشم .